11

در فر رو باز میکنم و قالب کیک رو میارم بیرون ... ظاهرش که نشون میده خوب شده ... با کرم و خامه ای که درست کردم تزئینش میکنم و همراه چای میبرم واسه مادرشوهرم اینا ... حامد هم شروع میکنه به تعریف کردن و پذیرایی ...... یک ساعتی از رفتنشون میگذره ... هنوز نشستم رو مبل و به کیکایی که دست نخوردن نگاه میکنم ... حامد برمیگرده تو پذیرایی و میگه : تو که هنوز نشستی؟ ... بغض کردم ... تصمیم دارم دیگه کلاس شیرینی پزی رو ادامه ندم ... ولی قیافه حامد ، وقتی داره وانمود میکنه که کیک خوشمزه شده و دولپی می خوره ... وقتی کلی حمایتم میکنه که باید ادامه بدم و جا نزنم ... باعث میشه بازم ادامه بدم ... و حالا ، واقعا دستپختم خیلی بهتر از روزای اول شده :)

کاموا ها رو دور خودم پهن میکنم ... کتاب آموزش قلاب بافی ... میل ... و کمی تنقلات ... با خنده نگام میکنه و میگه : حالا نمیشه با یک دست چند تا هندوانه برنداری؟ ... ابرو میندازم بالا و با جدیت تمام شروع میکنم به تمرین کردن ... میاد روبه روم روی زمین میشینه ... با همون خنده ای که میدونم عاقبت خوبی برام نداره :) ... میگه : حالا چی میخوای ببافی؟ ... میگم :یه شال که بیرون سرم کنم ... به عکس شال نگاه میکنه ... میدونم چی میخواد بگه ... خیلی فاصله گل هاش زیاده و میخواد بگه موهام دیده میشه ... خودم پیش دستی میکنم و میگم: مثل این نمیبافم، سعی میکنم پوشیده تر باشه ... و وقتی به چشماش نگاه میکنم ، و رضایت رو توش میبینم ، خودم طاقت نمیارم و یه بوس کوچولو رو لباش می نشونم ... 

کنارش دراز میکشم و میگم : داره تگرگ میاد :) ... میدونم صداش رو شنیده ... ولی میخوام حرف بزنه ... آهسته میگه : شنیدم ... کم کم دارم عصبی میشم ... از عصر که اومده خونه همینطوره ... میشینم رو تخت و میگم : چی شده حامد ؟ ... میگه : بخواب،چیزی نشده ... عصبی پشتم رو بهش میکنم و دراز میکشم ... نیم ساعتی میگذره ... میدونم بیداره ... ولی من گیج خوابم ... طاقت نمیارم ... میچرخم سمتش و میرم بغلش ... صدای خنده خفه اش رو میشنوم ،وقتی شکمش تکون میخوره ... میگم : خیلی بدی که اینقدر منو به خودت وابسته کردی ... بازم میخنده آروم ... و میخوابم