35

دوم دبستان که بودم ، یه روز به دوستام گفتم همه پاک کناشون رو بکشن روی نیمکتای چوبی ... که بعد پوره های پاک کنا رو بذارم فریزر و یه پاک کن بزرگ درست کنم ... نمیدونم این فکر چرا به ذهنم خطور کرده بود ولی با همون عقل بچه گانه ام فکر میکردم عملیه ... یه زنگ تفریح طول کشید و در آخر دنیا پوره پاک کن داشتیم ... همه رو ریختم تو پلاستیک و آوردم خونه ... همه هم خوشحال که فردا یک پاک کن بزرگ دارن ... نتیجه هم معلوم بود ...فردا همون پلاستیک رو برگردوندم مدرسه و در مقابل چشمان منتظر دوستام گفتم : چون رنگ پاک کنا با هم فرق میکرده، درست نشده ... چند تاشون قانع شدن و چند تایی هم زدن زیر گریه و گفتن که مامانشون گفته باید امروز با پاک کنشون برگردن خونه ... آخرشم دفتر منو خواست و حسابی هم دعوام کردن ... 

چند ثانیه ای از تموم شدن خاطره ام میگذره و حامد هنوز میخنده ..و من هنوز جلو در کمد ایستادم و لباسام رو بررسی میکنم ... میگه : اگه بچه هامون به تو برن که باید هرروز یه پامون مدرسه باشه ... مارک پیراهن رو میکنم و همونطور که میپوشمش میگم : نخیر دختر من اونقدر قوی هست که از پس خودش بربیاد ... میگه : زیادی کوتاهه عزیزم ... میرم جلو آینه ... راست میگه .. دوباره دنبال لباس میگردم ... میگه : اگه به مامانش بره که حتما هم قویه ... یه پیراهن دیگه میگیرم جلوم و میگم : والا تا اونجا که من یادمه، مامان بچه ، قوی بودن رو از بابای بچه یاد گرفته ... میگه : اینم خیلی کوتاهه ... با عصبانیت خودمو بین لباسا گم میکنم و میگم : پس من چی بپوشم ؟؟؟ .. در کمد رو بیشتر باز میکنه ... یه زیرشلواری برمیداره و میگه : فک کنم اندازه ات باشه،زیاد نپوشیدمش، نوئه ... و پشت بندش منفجر میشه از خنده ... چند دقیقه ای دور خونه دنبالش میدوم و آخر خودشو میندازه رو تخت ... اونقدر به بازوش مشت میزنم که دست خودم درد میگیره ولی حامد همچنان میخنده ... کنارش میشینم ... دو تا دستامو میگیره ... و همونطور که میبوسه میگه : گفته بودم وقتی عصبانی هستی چقدر خوشگل میشی؟ .. میگم : چاپلوسی نکن ... دستاشو باز میکنه و میفتم روش ... بغلم میکنه ... خیره شدنش به چشمام ، ضربان قلب آروم شده ام رو دوباره تند میکنه ....... 

وقت برای انتخاب لباس همیشه هست